تجربه زندگی برای مدیریت دیابت نوع 2 بسیار مهم است

15 نوامبر 2019 - تیمی از محققان دانشگاه Carnegie Mellon دریافتند که سن نقش مهمی در بهزیستی افرادی که به تازگی به دیابت نوع 2 مبتلا شده اند، ایفا می کند، در حالی که بیماران جوان تر بیشتر مستعد ابتلا به پریشانی روانشناختی و در نتیجه نتایج بهداشتی بدتر هستند.

پرفسور Vicki Helgeson، استاد روانشناسی در کالج علوم انسانی و علوم اجتماعی دیتریش درCMU  و نویسنده ارشد این مقاله گفت: ما دریافتیم که می توانیم استرس اولیه ی یک بیمار را ارزیابی کنیم و استرس آنها را بعد از 6 ماه پیش بینی نماییم. اگر بتوانید افرادی که در سنین پایین تر با پریشانی روانشناختی بیماری دیابت روبرو می شوند را شناسایی کنید، می توانید مداخلاتی را برای جلوگیری از کاهش سلامت آنها انجام دهید. این نتایج در شماره 15 نوامبر مجله ی Behavioral Medicine منتشر شده است.

در حال حاضر حدود 27 میلیون نفر در ایالات متحده با دیابت نوع 2 زندگی می کنند. تحقیقات پیشین نشان داده اند كه استرس مرتبط با مدیریت دیابت منجر به كنترل ضعیف قند خون می شود.

در این مطالعه، محققان 207 بیمار (55٪ مرد ، 53٪ سفید پوست ، 47٪ سیاه پوست ، 25-82 سال) را که طی دو سال گذشته به دیابت نوع 2 مبتلا شده بودند، ارزیابی کردند. آنها از چندین نظرسنجی برای ارزیابی سلامت، پریشانی روانشناختی و مراقبت های بهداشتی استفاده نمودند، همچنین نوشته های خاطرات روزانه ی شرکت کنندگان را برای شناسایی عوامل استرس زا مورد مطالعه قرار دادند. محققان بیماران را در شروع مطالعه و سپس شش ماه بعد ارزیابی کردند. آنها نتایج را با در نظر گرفتن جنسیت، نژاد / قومیت، سن، تحصیلات، اشتغال، درآمد، وضعیت تاهل و استفاده از دارو بررسی کردند.

محققان دریافتند که بیماران جوانتر (42 سال و جوانتر) دچار پریشانی روانی و پریشانی مرتبط با دیابت بیشتری می شوند. علاوه بر این، بیمارانی با تحصیلات بالاتر و درآمد بیشتر، استرس بیشتری را نشان دادند. برعکس، بیماران مسن (پیرتر از 64 سال) استرس روانشناختی کمتری دارند و پیگیری بیشتری در مراقبت از خود، کنترل قند خون و پایبندی به داروها دارند. بیمارانی که در روابط زناشویی یا دوستی طولانی مدتی بودند نیز استرس دیابت کمتری را نشان دادند.

پرفسور Helgeson گفت: افراد شرکت کننده در این مطالعه،یک نمونه ی از افرادی با سن، تحصیلات و نژاد متنوع بودند و بهمین دلیل نتایج آن مستدل تر است. ما به صورت عینی نمی دانیم كه بیماران با درآمد بالاتر در معرض عوامل استرس زای بیشتری هستند، اما آنها بیان کردند كه استرس بیشتری دارند.

بیماران، رژیم غذایی را بعنوان بزرگترین عامل استرس زا (38٪) معرفی کردند. سایر عوامل استرس زای مهم شامل بررسی قند خون (8٪) و تجربه حوادث افت یا افزایش قند خون (7٪) بود. بیمارانی که استرس بیشتری را در گزارش خود بیان کردند، همچنین دارای خلق و خوی افسرده ی شدیدتری بودند و از مصرف صحیح داروهایشان تبعیت کمتری داشته و اضطراب بالاتری را گزارش کردند.

پرفسور Helgeson گفت: مراقبت از دیابت دشوار است، زیرا نیاز به تغییر در سبک زندگی دارد که شما باید برای همیشه این تغییر را بپذیرید و آن را اجرا کنید.

در حالی که این مطالعه به منظور کشف اینکه چرا بیماران به طور متفاوتی عوامل استرس زا را مدیریت می کنند، طراحی نشده بود، پرفسور Helgeson معتقد است که بالغین بزرگتر ممکن است در زمان حال زندگی کنند، در حالیکه تمرکز بزرگسالان جوان تر بر آینده ممکن است عوامل استرس زا را برای آنها بزرگتر کند. دیابت نیز با افزایش سن افراد شایع تر می شود و بیماران مسن ممکن است از سوی همسالان خود که به این بیماری مبتلا هستند، حمایت بیشتری را دریافت کنند. او همچنین گفت: بزرگسالان مسن احتمالا از تجربیات گذشته ی خود استفاده می کنند تا از استراتژی های تنظیم احساسات برای کاهش استرس ناشی از مدیریت این بیماری استفاده کنند.

پس از تشخیص دیابت، بسیاری از بیماران استرس زیادی را تجربه می کنند، زیرا سبک زندگی خود را باید برای پذیرش رژیم غذایی، کنترل وزن، مصرف دارو و ورزش روزمره تغییر دهند که می تواند بسیار وقت گیر، پیچیده و پرهزینه باشد. فکر به عوارض ناشی از دیابت شامل بیماری های قلبی، سکته مغزی ، بیماری کلیوی و قطع عضو اندام تحتانی نیز فشار روحی دائمی بر این افراد وارد می سازد.

پرفسور Helgeson خاطرنشان كرد كه این مطالعه به منظور تفسیر علت عوامل استرس زا و یا شناسایی استراتژی های تنظیم احساسات طراحی نشده بود. علاوه بر این، اندازه گیری استرس روزانه با هدف درک ماهیت عوامل استرس زا انجام نشد. در مطالعات آینده با ارزیابی چگونگی واکنش بیماران به عوامل استرس زا می توان استراتژی های مداخله ای و تنظیمی مؤثری را برای گروه های سنی، جنسیتی و دارای فرهنگهای مختلف تدوین کرد.

منبع:

Journal of Behavioral Medicine, 2019; DOI: 10.1007/s10865-019-00106-4

www.sciencedaily.com/releases/2019/11/191115074407.htm